De toekomst van de dure Apple Vision Pro
De Apple Vision Pro is niet de eerste AR/VR-headset, maar voelt toch als het begin van iets nieuws. Ik heb geprobeerd vast te stellen waarom het zo voelt sinds ik het voor het eerst probeerde, en ik denk dat ik er eindelijk achter ben gekomen. En het is niet echt iets dat ik in andere technische recensies heb zien bespreken.
Er waren drie openbaringsmomenten die ik had toen ik de Vision Pro gebruikte. De eerste vond plaats bij gebruik van de bedieningselementen (oog- en handtracking). De tweede gebeurde tijdens het kijken naar een meeslepende show geproduceerd door Apple TV+. En de derde openbaring kwam bij mij op het moment dat ik mijn laptop via een virtueel display op de headset verbond.
Driekoningen 1: Waarom dit voelt als de toekomst
Toen Apple het product voor het eerst aankondigde, lieten ze verslaggevers tijdens de keynote meteen de aankomende headset uitproberen. Een opmerking van velen was dat de ervaring voelde als een kijkje in de toekomst. Ik was zowel sceptisch als geïntrigeerd door deze opmerking. “Sceptisch” omdat we al VR hadden (dwz de Oculus Rift, HTC Vive, PS VR), dus waarom zou de Vision Pro een kijkje in de toekomst zijn dat niet al duidelijk was uit deze andere headsets? En ik was om vrijwel precies dezelfde reden ‘geïntrigeerd’ – omdat de meeste van deze rapporten andere VR-apparaten hadden geprobeerd en nog steeds die opmerking maakten.
Nadat ik de headset voor mezelf heb gebruikt, kan ik melden dat ik precies dezelfde gedachten heb. Het gebruik van de Vision Pro is alsof je in de toekomst gluurt, op een nieuwe manier die ik nog nooit bij andere apparaten heb gevoeld.
Het kostte me een aantal dagen om echt te achterhalen waarom. Maar ik denk dat ik het eindelijk doorheb. En een groot deel daarvan zijn Vision Pro-bedieningen.
In tegenstelling tot eerdere VR-headsets, die fysieke controllers gebruiken met knoppen en joysticks, gebruikt de Apple Vision Pro eye-tracking en hand-tracking om het apparaat te besturen. Je kijkt naar een knop en tikt met je duim en wijsvinger om erop te tikken. En net als het touchscreen op de eerste iPhone werkt het gewoon.
Het enige waarmee je dit kunt vergelijken is de eerste iPhone, omdat de eerste iPhone ook voelde als het begin van iets nieuws: het einde van het oude tijdperk van mobiele telefoons. En net als bij de Vision Pro denk ik dat veel daarvan te maken had met de manier waarop gebruikers met het apparaat omgingen.
Het aanraakscherm van de iPhone lag met grote sprongen voor op elk ander verkrijgbaar aanraakscherm. De meeste apparaten met aanraakscherm gebruikten nog steeds stylussen (denk aan Palm Treo) en die waren prima. Deze aanraakschermen bestaan nog steeds in veel pinblokken in supermarkten. Je weet wel, degene waar je soms meerdere keren op moet tikken.
Het iPhone-display was zowel nauwkeurig als responsief op aanraking. Voor de eerste keer scrollen om te bladeren of knijpen om in te zoomen was een openbaring. Het was het besef dat een touchscreen-display goed kan zijn. Voor die tijd ging iedereen er gewoon van uit dat de vroegere beperkingen de grens vormden van wat mogelijk was. De iPhone bewees het tegendeel en luidde de volgende golf van technologische vooruitgang in.
De Apple Vision Pro boekt hetzelfde niveau van vooruitgang met contactloze bediening.
Zeker, het is niet perfect. In de eerste paar dagen dat ik eigenaar was, heb ik verschillende keren een video bekeken en onbewust met mijn vingers op elkaar getikt, waardoor de video per ongeluk werd gepauzeerd of vooruit werd overgeslagen (vooral frequent in de externe YouTube-app Juno, die (ondanks de gebreken) is nog steeds een zeer waardevolle app). Op dezelfde manier heb ik gemerkt dat het aaien van mijn kat terwijl hij op mijn schoot zit ook vaak wordt aangezien voor een klik.
Maar de besturing voelt zo natuurlijk aan dat het bijna al vertrouwd aanvoelt. Alsof ik de zaken al jaren op deze manier onder controle heb.